Meer is minder!
De Rijopleiding in stappen heb ik vanaf het begin omarmd. Na afronding van de training ben ik ermee begonnen en nooit meer gestopt.
Toen ik vorig jaar in opdracht van Spectrum Brabant een intervisie mocht ontwikkelen voor de erkende rijinstructeurs autisme en AD(H)D besloot ik om de RIS daarin te verwerken. De laatste ontwikkelingen op het gebied van autisme (het voorspellende brein) vormden het bruggetje naar een uitgebreide analyse en toepassing van de technische module 1.
Opvallend detail: nagenoeg niemand controleerde eigenlijk het opgegeven huiswerk of maakte werk van de meting van het eerder geleerde.
Meestal uit tijdgebrek, maar vaak ook omdat de leerling het na een tijdje toch niet meer deed. De rijinstructeur creëert daarmee echter zelf zijn ‘luie’ leerling. De eyeopener was dat de leerling aan het werk moet, niet de rijinstructeur. De leerling moet ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen, maar dat gaat niet vanzelf en vraagt inzet. En tijdgebrek mag geen reden zijn om controles na te laten, want de voor- en nabespreking maken deel uit van de les en vallen dus binnen de beschikbare tijd. Volgens de instructeurs een praktische en leerzame les.
Het vereist echter een omslag in het denken en dat brengt me bij de nieuwe training RIS-instructeur versie 2.0 met termen als het 'Pareto-principe' die verduidelijken hoe je meer kunt doen in minder tijd.
Na kruispunten wil je bijvoorbeeld het script afslaan behandelen en het Pareto-principe gaat er dan over dat je alleen behandelt wat nieuw is. Wat de leerling nog mist vul je aan. Zo doe je meer in minder tijd.
Instructeurs die de door het CBR georganiseerde RIS-bijeenkomsten hebben bezocht, hebben intussen het handboek. Dit handboek biedt inzicht in de veranderende taak van de rijinstructeur.
De RIS-instructeur moet zich nog meer bekwamen op het gebied van coaching. Hij gaat signaleren, ondersteunen en al zijn didactische vaardigheden uit de kast trekken om een goede leerhouding te stimuleren. In het boek ‘Elementaire gewoontes' van James Clear (habitsacademy.com) zag ik overeenkomsten met RIS 2.0 om in korte tijd kleine veranderingen met groot resultaat te realiseren. Het gaf mij dezelfde boost als vorig jaar het boek over autisme en het voorspellende brein, dat ook gaat over controle krijgen. In plaats van doelen stellen richt je je op de methode. Bij de rijles wordt het doel dan niet slagen voor je rijexamen, maar de methode, het proces, gebruiken om de beste versie van jezelf te worden. Want, zoals de schrijver betoogt, doelen draaien om de resultaten die je wilt bereiken, methoden gaan om de processen die tot die resultaten leiden. Het rijexamen halen wordt de bijvangst. Bij het bepalen van de richting zijn doelen uiteraard behulpzaam. Zonder die stip op de horizon eindig je waarschijnlijk niet waar je wilt. Maar vooruitgang boeken lukt zo veel beter en resulteert in een meer ontspannen manier van rijles geven. De ‘oude’ RIS kwam er al aardig bij in de buurt, maar versie 2.0 sluit hier naadloos op aan. Het heeft me nog meer overtuigd dat deze methode de meest efficiënte weg is naar een volwaardige rijopleiding.
Wat mij betreft leiden we elke nieuwe leerling vanaf nu zo op. Met niet het rijexamen als doel, maar de methode. Afgaan op wat de leerling op dat moment nodig ‘zegt’ te hebben en langs welke route hij daar wil komen.
Hem ondersteunen in het proces van beter worden door voortdurend kleine verbeteringen aan te brengen. Natuurlijk heeft elke leerling in beginsel maar één doel: rijbewijs, zwemdiploma, schooldiploma.
Maar denk eraan: wie zijn ‘doel’ bereikt is succesvol en degene die daar niet in slaagt een mislukking.