Doelgericht of stuurloos?
Tegen het einde van wederom een turbulent jaar in een voortdurende coronacrisis is het tijd voor een terugblik.
Allereerst ben ik blij dat ik zelf geen Covid kreeg. Ook mijn familie en vriendenkring bleef gespaard en slechts enkele leerlingen kregen er zelf of zijdelings mee te maken.
Ik hoop dan ook dat de lezers van dit vakblad (nog of weer) gezond zijn en blijven! Daarom neem ik de gelegenheid te baat om jullie in deze laatste editie van 2021 alvast een vooral gezond maar ook zakelijk voorspoedig nieuwjaar toe te wensen.
Op gezondheidsgebied verliep dit jaar voor mij dus zorgeloos. Als kleine ondernemer zitten die zorgen op een ander gebied: het grote aantal leerlingen dat niet rijdt. Hoe ik het moet managen als die op enig moment weer willen instappen baart mij wel zorgen.
Wat verder opvalt is dat leerlingen die lang niet hebben gereden, vinden dat ze ‘al heel lang rijles hebben’. Uit hun omgeving wordt druk uitgeoefend om sneller de toets en het rijexamen te plannen. Dat verzoek heb ik enkele keren gehonoreerd. Daar kreeg ik spijt van. Met het reeds geplande rijexamen waren sommige onderdelen bij de toets nog niet eens geoefend. Het afzeggen van lessen gebeurde immers vaak in deze coronatijd. Dan moet ik op enig moment wel wat druk gaan uitoefenen. Bij de categorie ‘leerlingen met gebruiksaanwijzing’ resulteert dat in koorddansen.
Normaal gesproken volg ik vanaf een geslaagd theorie-examen een voorspelbare route in de les- en examenplanning. Doelgericht dus. Sinds Covid komt daar weinig van terecht. Het leidde er onlangs zelfs toe dat een leerling - na een uitermate bedroevende toets 3 en een reeds gepland rijexamen - bij mij is opgestapt. De vader vond dat ik te veel druk uitoefende… Ik vind het moeilijk dealen met deze onvoorspelbare coronaperikelen. Misschien herkennen meerdere collega’s dit ook.
Hoewel ik betreur dat een groot aantal niet rijdt, hebben ze daar legitieme redenen voor. De doelgroep met wie ik voornamelijk werk, te weten autisme en AD(H)D, leert niet zo gemakkelijk of is op andere wijze minder flexibel. Een aantal zakte meerdere malen voor het theorie-examen.
Die hebben de rijlessen stilgelegd uit frustratie, geldgebrek of allebei.
Vanwege mijn streekfunctie voor leerlingen uit alle windrichtingen stappen degenen die ver weg wonen op verschillende stations in. Maar met de nieuwe tweepersonenbeperking wil ik niet meer naar al die verschillende stations hoeven sjezen. Tijdens de vorige periode deed ik dat wel, maar dat kostte veel tijd en stress omdat ik moest gaan bijhouden wie er wanneer op welk station instapte. Ik reed me een slag in de rondte.
Nu de rijlessen intussen ook nog beperkt zijn tot vijf uur in de middag heb ik daar helemaal geen tijd meer voor. Daarom heb ik iedereen verzocht om naar één, of hooguit twee stations te komen. Helaas vindt een aantal ver weg wonende leerlingen dat te belastend. Dus die rijden momenteel ook niet meer. Met de opnieuw afgeschaalde theorie-capaciteit worden de problemen voorlopig niet opgelost. Het gevolg: weinig rijexamens in de afgelopen vier kwartalen.
Ik heb de wijsheid niet in pacht en mijn mening is niet beter dan die van de eerste de beste ander, maar… ik vind maximaal twee personen disproportioneel. Op deze manier is het voor onze beroepsgroep toch nauwelijks werkbaar? Wie verzint zoiets voor lesauto’s die met mondkapjes rijden en de hygiënevoorschriften serieus opvolgen?
Zeker vergeleken met de uitzondering voor de uitoefening van het beroep, bijvoorbeeld de (kandidaat-)instructeur of (tweede) examinator in het kader van diens stage of opleiding.
De moraal van dit verhaal: 2021 was voor mij geen doelgericht, maar een stuurloos jaar. Volgend jaar hopelijk beter!