Verlengde reactietijd
Vandaag rijdt Rudi weer. Vlak voor de lockdown begonnen met een basispakket, heeft hij sindsdien onregelmatig gelest. De twee lockdowns hadden uiteraard al impact op de voortgang, maar daarna met tussenpozen driemaal op vakantie gaan hielp evenmin.
Vanwege Rudi’s ADD maar ook omdat hij huiswerk niet of nauwelijks maakt, blijven vorderingen uit. Tijdens de rijles komen aanwijzingen of opdrachten niet binnen en impulsiviteit en onoplettendheid resulteren regelmatig in een ongelijkmatig tempo. Zijn gebruik van het rempedaal is soms extreem gevaarlijk, wat na zoveel rijlessen vreemd is. Technisch gesproken is hij namelijk best handig en er zijn lessen dat hij echt rijdt zoals het moet. Maar vandaag niet, want hij reageert nauwelijks ergens op. Rudi zei gelijk dat hij de rijles was vergeten en blij was met mijn berichtje van vanochtend.
Van de twintig lessen die hij intussen heeft gereden, miste hij er drie omdat hij de afspraak toen wij nog op stations ophaalden, was vergeten. Bij thuis ophalen bel ik dan natuurlijk aan, maar op stations is dat geen optie. Sindsdien stuur ik reminders via WhatsApp, maar die moeten ze dan wél lezen.
Afgezien van de drie vergeten lessen gingen er zes lessen om andere redenen de mist in. Ik ben aardig bekend met het fenomeen autisme of AD(H)D, maar die zes ‘overige lessen’ hielden geen verband met ADD.
Vanaf de eerste minuten weet ik dat het vandaag niet meer zal verbeteren. Het wordt zelfs verkeersonveilig en ik moet met handen en voeten voorkomen dat we ergens tegenaan rijden of dat er iemand achterop ons botst.
Ik help met gas geven of remmen als hij helemaal niet reageert of roep juist ‘rem los’ in situaties waarbij hij het rempedaal door de bodem trapt met een vrachtauto in ons kielzog ... Elke instructeur weet wat wij allemaal kunnen doen tijdens de rijles. Coachend helpen, het stuur pakken, ontkoppelen, helpen bij het koppelen of remmen, maar wat we echt NIET kunnen is ont-remmen.
Binnen vijf minuten na het instappen had ik al minstens vijf keer ingegrepen, mondeling én fysiek. Zeker bij AD(H)D zet zoiets direct de toon voor de rest van de les. Door mijn eerdere ervaringen kon ik voorspellen dat dit een les van vele ingrepen zou worden. Niet alleen uiterst inspannend, maar bovendien ronduit gevaarlijk!
Nadat de vorige leerling was thuisgebracht vroeg ik Rudi dan ook om een verklaring voor deze grilligheid. Ik herinnerde hem eraan dat wij dit al vijf keer eerder hadden meegemaakt. Hij was vandaag erg moe, zei hij. En hij wilde graag een simpele route. Ik coachte hem dus langs een eenvoudige route zonder situaties die we nog niet eerder hadden behandeld en hielp hem waar nodig.
Maar met de aandachtsverdeling ging het van kwaad tot erger. Daarom vroeg ik hem op een rustige, brede weg met veel parkeerruimte aan de rechterzijde ergens rechts in een parkeerstrook te stoppen.
Hij keek niet, vergat de richtingaanwijzer en remde niet eens. Weer moest ik meehelpen met remmen en sturen om te voorkomen dat hij de stoeprand raakte.
Ik herinnerde Rudi eraan dat we dit al zo’n vijf keer eerder hadden meegemaakt en dat ik het echt niet meer kon volgen. Ik vroeg hem of hij misschien alcohol had gedronken. Nee, zei hij, maar misschien kwam het doordat hij gisteravond samen met vrienden had geblowd. Totdat mijn berichtje kwam wist hij immers niet dat hij vandaag rijles had.
Nu ik duidelijkheid heb en vaststel wat dit middelengebruik met Rudi doet, kunnen we wel concluderen dat hij bij vijf eerdere lessen eveneens onder invloed moet zijn geweest. Dat gaf hij toe.