We zijn geen steek verder gekomen
De vreselijke moord op Peter R. de Vries schokte heel Nederland. Je kon de tv en radio niet aanzetten en iedereen had het erover. Alles wordt en werd tot op het bot geanalyseerd om er in elk geval wat van te leren en om er iets aan te doen.
Maar dan lees je in De Telegraaf opeens een column van John van den Heuvel met als kop ‘Waar blijft de aanpak van de misdaad?’
Helaas kunnen we deze kop in iets gewijzigde vorm ook toepassen op de rijscholenbranche want: ‘Waar blijft de duidelijke aanpak van de branche?’ De oorzaak van de moord op Peter R, de Vries is natuurlijk verschrikkelijk, maar wat te denken van alle verdriet en leed dat zit achter de duizenden verkeersongevallen met gewonden en doden. Jaren achtereen schreeuwt men in Haagse kringen van hoog tot laag en in het kielzog daarvan ook het CBR, hoe de verkeersveiligheid moet worden aangepakt en verbeterd. Maar er gebeurt echt helemaal niets. Zoals John van den Heuvel in zijn column aangeeft voel ik me ook: het babbelt en kletst maar door.
Het wordt alleen maar een steeds groter wordende soap. Want met alle respect voor het rapport van Emile Roemer en alle partijen die daaraan hebben meegewerkt: een half jaar later is er niets mee gebeurd. En als je alle uitspaken van Alexander Pechtold over de slagingspercentages opeen rij zet, dat is toch ook bizar, maar bij het CBR is intussen ook niets verbeterd. En alles komt uitvoerig in de pers. In plaats van dat alle goede rijschoolhouders en instructeurs hiermee geholpen zouden wordt de complete branche in een verkeerd daglicht geplaatst bij de niets vermoedende consument.
Iedereen zit op zijn handen. De vorige minister van IenW Van Nieuwenhuizen zou er eindelijk iets aan gaan doen, maar we zien nul resultaat. Het rapport van Emile Roemer is een half jaar geleden aangeboden en we horen er niks meer over. Misschien is een half jaar in Haagse kringen kort, maar ik vind het verduveld lang. Het is allemaal gepraat en gedoe voor de bühne, dat gevoel heb ik heel erg.
We schijnen nu een nieuwe minister op Infrastructuur te hebben die als Kamerlid het beste voor zou hebben met de branche. Ik hoop dat ze dat als bewindsvrouw waarmaakt, maar u vindt het in dit licht bezien toch niet gek dat ik sceptisch ben. Er zijn al te veel dingen beloofd, maar we zijn geen steek opgeschoten. Sterker, we zijn alleen maar achteruitgeboerd en we laten het allemaal gebeuren. Al die keurige en goede ondernemers in de branche die zich vroeger regelmatig roerden: je hoort ze niet meer. Het dient hen tijd wel uit, lijken ze te denken. En dat vind ik oprecht jammer, want deze branche gaat mij nog steeds wél aan het hart.