Eufemisme
Na tien weken lockdown mogen we, nu ik dit schrijf, weer starten.
In een poll van enkele weken terug werd gevraagd wie er tijdens de lockdown contact had gehouden met zijn leerlingen. Volgens mij waren dat er niet zoveel. Afgezien van een luisterend oor hadden we ook niet zoveel te bieden. Afgezien van een online georganiseerde theorieles dan waar ik zelf helaas niet in ben geslaagd, al heeft dat vooral met mijn onhandigheid te maken.
In mijn kleine lesruimte aan huis had ik, volgens RIVM-voorschriften, mijn twee buitenlandse leerlingen bijvoorbeeld graag een ‘live’-privéles verkeerstheorie in het Engels willen aanbieden. Ook al mocht je één persoon per dag thuis ontvangen, was dat toch verboden. Jammer, want één van hen was net gestart met de rijopleiding en had met wat extra hulp tijdens de lockdown nu verder kunnen zijn met de verkeerstheorie.
De andere buitenlandse leerling was tussen de lockdowns door al tweemaal gezakt voor het (Engelstalige) theorie-examen en moet eind maart opnieuw. Deze wat oudere expat heeft een buitenlands rijbewijs en zeer veel rijervaring. Hij woont hier met zijn echtgenote die eveneens een rijbewijs heeft, maar geen rijervaring. Terwijl hij het hele opleidingstraject in moet, krijgt zijn echtgenote vanwege haar beroep direct een Nederlands rijbewijs. Wie in Nederland kennismigrant is kan dankzij de zogenoemde '30%-regeling’ van de Belastingdienst het buitenlandse rijbewijs (ongeacht welk land) omwisselen voor een Nederlands rijbewijs. Terwijl wij als rijinstructeurs ons stinkende best doen om leerlingen rijvaardig en met verkeersinzicht door het rijexamen te loodsen, rijden er om ons heen waarschijnlijk vele kennismigranten zonder die kwalificaties.
Dat brengt me bij de categorie ‘moeilijke leerlingen’. Ik weet niet hoe het andere in autisme (ASS) en AD(H)D gespecialiseerde rijscholen vergaat, maar ik merk dat veel leerlingen het uitermate moeilijk hebben (gehad). Overigens niet uitsluitend leerlingen met ASS of AD(H)D, maar met een variatie aan problematiek. In mijn kleine rijschool heb ik bijvoorbeeld een aantal leerlingen die vandaag nog niet willen of kunnen beginnen.
Eén van hen is tijdens de lockdown totaal ingestort en intussen gediagnosticeerd met een persoonlijkheidsstoornis die opname vereist. Die wil er helemaal mee stoppen omdat de belasting van werk, therapie en rijles niet valt te combineren.
Drie anderen met persoonlijkheidsproblematiek, begin vorig jaar met rijles begonnen, waren na de eerste lockdown al aardig geknakt. Zij hadden zelf of in hun omgeving te maken met corona, waardoor veel lessen uitvielen. Na de zomer krabbelden ze net weer wat op toen in december de tweede lockdown kwam. Zij hebben nu allen een diagnose burn-out en zullen de eerstkomende maanden niet instappen. Bij drie anderen met ASS speelt zowel het vaker gezakt zijn voor de theorie als een dreigende depressie een rol. Ook zij hebben coronagerelateerde narigheid.
Volgens eigen zeggen is hun zelfvertrouwen intussen gereduceerd tot nul. Gelukkig starten ook de middelbare scholen en het beroepsonderwijs weer, wat hopelijk helpt. En dankzij de heropening van kapsalons brengt de uitdrukking ‘als je haar maar goed zit’ hopelijk ook een positieve impuls voor het humeur.
Toch zie ik een beetje op tegen de herstart. Juist voor mijn leerlingen met beperkingen vind ik het een heel gedoe om het hen met alle maatregelen en maximaal twee in de lesauto wat gemakkelijker te maken. Alleen al de planning voor het beste station als ophaalplek en het binnen een kwartier inclusief ontsmetting van het ene station naar het andere rijden…
Maar ik ga er met frisse moed tegenaan en hoop dat het einde van deze crisis nu toch eindelijk eens in zicht komt. Desondanks voelt deze herstart voor mij toch nog een beetje als een eufemisme.