Tijd voor een positieve noot
Een column schrijven in een vakblad, ga er maar aan staan in deze tijd en zonder ervaring met het schrijven van een column. Het is heel eenvoudig om op dit moment een kritische noot te laten horen. Op het moment dat de tv aangaat of de radio aangezet wordt, hoor je louter kritische noten; op dit moment leven we in een kritiekmaatschappij. Zowel onderbouwde kritiek als ook zeker niet onderbouwde kritiek. In onze branche is dat niet anders. Maar zijn er dan geen positieve verhalen meer te vertellen?
Waarom ben je rijinstructeur geworden? Het is toch hartstikke saai om de hele dag naast iemand te zitten? Deze vragen komen regelmatig voorbij tijdens het geven van rijlessen. Welke antwoorden geven wij, rijinstructeurs daarop? Als instructeur wil je leerlingen helpen, je wilt de leerlingen bijstaan van A tot Z, je wilt naar leerlingen luisteren, maar bovenal wil je een veilige verkeersdeelnemer opleiden. Je helpt de leerling naar misschien wel het meest belangrijke diploma dat ze behalen in hun leven. De voldoening die het geeft als een leerling het felbegeerde roze papiertje heeft behaald is het mooiste van ons vak!
Iedere leerling heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen problemen en zijn eigen ‘bijsluiter’. Aan ons de taak om daar op in te spelen en oplossingen te bedenken. Zo hebben we allemaal onze ervaringen en verhalen. Wanneer een instructeur deze verhalen deelt dan zie je dat ze trots zijn.
Wanneer je dit leest als mede-vakidioot komen de verhalen vanzelf naar boven, wedden? Laten we weer positief naar ons vak gaan kijken, kritiek leveren is makkelijk, makkelijker dan positieve punten benoemen. Natuurlijk kunnen er dingen beter of anders, natuurlijk zijn er verschillende belangen, natuurlijk zijn er 15.000 meningen. Maar we streven allemaal naar hetzelfde doel, grote opleider of kleine opleider. Het doel blijft het opleiden van veilige verkeersdeelnemers. Laten we dat niet uit het oog verliezen!
Wat vind ik dan mooi aan ons vak? Iedere leerling is anders, het aanvoelen welke stijl van lesgeven past bij de leerling. De afwisseling, ieder lesblok weer een andere leerling. Afwisseling van voertuigen. Theorielessen verzorgen, medische rijbewijstrajecten, een luisterend oor zijn. Allemaal met het uiteindelijke doel om een leerling op te leiden tot een veilige verkeersdeelnemer. Het geeft toch iedere keer weer voldoening op het moment dat een leerling het felbegeerde roze pasje heeft behaald. De leerling is jaren na het behalen van het rijbewijs nog steeds dankbaar, kinderen van oud-leerlingen worden aangemeld voor rijles, de verhalen komen weer naar boven. Grootouders komen kleinkinderen aanmelden voor rijles omdat ze 50 jaar geleden bij dezelfde rijschool hun rijbewijs hebben behaald. Dat is toch iets om trots op te zijn!
Nu is de tijd aangebroken om ons gezamenlijke einddoel weer in het vizier te krijgen. Wat is er mis mee om onze manier van werken en opleiden tegen het licht te houden? Het is heel eenvoudig om overal beren op de weg te zien en negatieve kanten te belichten van vernieuwende ideeën. Maar wij willen onszelf toch allemaal blijven ontwikkelen? Waarom pakken we dan niet met z’n allen de handschoen op en delen we onze ideeën? Kom maar op!
Mijn idee in het kort:
De leerling van 2020 is niet meer de leerling van 2010, 2000, 1990, 1980 enz. De maatschappij en de jeugd veranderen. Er is minder verantwoordelijkheidsgevoel, minder zelfstandigheid, minder sociaal, minder motorische ontwikkeling enz. Zo zien wij dit vaak, maar is dit werkelijk zo? Volgens mij is er een ander verantwoordelijkheidsgevoel, andere zelfstandigheid, is de jeugd op een andere manier sociaal en is er een andere motorische ontwikkeling.
Voorbeeld: Hoe vaak zie je nog kinderen voetballen op een trapveldje, waar klimmen kinderen nog in bomen? De motorische ontwikkeling vindt plaats op een andere manier, bijvoorbeeld achter de computer. Dat is niet per definitie slecht, maar anders. Daar moeten wij op inspelen. Daar moeten wij ons op aanpassen. De opleiding moderniseren, technische ontwikkelingen meer belichten maar bovenal meer structuur aanbrengen in de opleiding. De rijopleiding verdelen in verschillende modules. Hierdoor kunnen we als instructeurs ook meer verantwoordelijkheid nemen en meer erkenning krijgen. Mijn doel is dat instructeurs daadwerkelijk meer erkenning en verantwoordelijkheid krijgen. Waarom zou een instructeur bepaalde onderdelen niet kunnen aftekenen in een opleiding, vraag ik mezelf vaak af. Als daar een certificering of extra opleiding voor nodig is dan heb ik dat er graag voor over.
Deel je ideeën, sta open voor verandering en geef onderbouwde kritiek. Of dit nu is aan een collega, concullega, branchevereniging of het CBR, laat je horen!
Jean Paul Lam,
vicevoorzitter FAM