Verlangen jullie ook zo naar het oude normaal ?
Bijna 4 maanden zijn wij nu in de ban van het coronavirus. Het virus dat ons wat mij betreft niks goeds heeft gebracht. Zeker niet als het over ons werk gaat en de manier waarop we ons werk noodgedwongen uit moeten voeren.
Ik snak naar de dag dat ik weer met mijn medewerkers in de kantine kan gaan zitten om samen over ons vak te praten. Steeds weer politieagentje uithangen om collega's uit elkaar te houden om bijvoorbeeld de toegang tot kantoor en directe collega's te onthouden om even samen lief en leed te delen. Maar ook de manier van werken verhoogt de spanning. We mogen niet met meer dan 2 personen in de auto. Dit zorgt weer voor spanningen onder elkaar.
Leerlingen die zich vergissen en niet op de afgesproken plaats staan of ouders die vinden dat het onverantwoord is dat hun blaag van bijna 18 jaar naar een afgesproken locatie moet komen en hiervoor 15 minuten moet fietsen. Ik heb het wel gehad met constant alle instructeurs die met hun kandidaat op kantoor komen voor een TTT of examen en steeds weer teleurgesteld worden omdat er weer even geen capaciteit is of dat deze capaciteit net even te ver weg ligt in verband met vakantie of die bromfiets die al klaar staat thuis.
Regelmatig loop ik even op de oproepplaats binnen voor een kopje koffie en een babbel met collega's of examinatoren. Of althans, dat deed ik, want helaas: afstand en spelregels beletten dat steeds weer. Als ik al iemand spreek, is het buiten op het parkeerterrein. Daar waar de opleiders staan te wachten, desinfecteren en luchten, maar niet kunnen doen waar ze goed in zijn. Een instructeur wil zijn leerling begeleiden. Hij wil vooral een steun en toeverlaat zijn voor de kandidaat waar hij vele uren werk aan heeft gehad om hem op examenniveau te krijgen. Dat laatste klopje en knipoog voor het aanschuiven bij een onbekend persoon die jou zo dadelijk moet gaan beoordelen.
En de instructeur wil ook steun en toeverlaat zijn van zijn kandidaat bij terugkomst van het examen. Hij hoort erbij te zijn op het moment suprême, zowel bij goed nieuws als bij slecht nieuws. Alleen het feit al dat je niet mee kunt rijden maakt het al vreselijk moeilijk om een objectief en eerlijk oordeel te delen met je kandidaat.
Ik ben het zat om enkele keren per dag een Zoom-, TEAMS- of conferencecall bij te wonen. Eerlijk is eerlijk: het is een uitkomst. Het bespaart ons allemaal veel reistijd en is een oplossing geweest in de afgelopen periode. Maar verder... Ik kan niet wachten tot de dag dat we elkaar weer fysiek kunnen begroeten en in de ogen kunnen kijken. Ook hier het praatje vooraf, de lunch en contacten; het is allemaal van groot belang en het smeermiddel voor de sector. Want daar worden onderlinge problemen uitgepraat, daar versterk je elkaar door middel van afspraken maken en elkaar te begrijpen en daar spreek je elkaar aan over niet-nagekomen afspraken of beloftes.
Het is even niet anders. We moeten hier mee leven. Niemand kan dit veranderen en is hier verantwoordelijk voor. De wereld staat op zijn kop en hier moeten we mee omgaan zolang het duurt en noodzakelijk is. Hopelijk leren we hier ook weer van. Hopelijk kunnen we hierna ook weer stappen zetten naar de toekomst. Want ook deze periode heeft ons weer geleerd dat manipulatie van systemen en robots, net als het hamsteren, volop gebeurt.
Ik ben een groot voorstander van een totaaloplossing. Een oplossing waarmee je als opleider en ondernemer tevreden kunt zijn, zowel als zzp’er als grote opleider met alle categorieën en medewerkers. Ik denk toch echt dat deze optie gezocht moet worden in een nieuw en moderner TOP-reserveringssysteem en duidelijke spelregels. De tijd zal het leren.
Met vriendelijke groet,
Ruud Rutten