Bizar!!

Tot drie keer toe heb ik van de hoofdredacteur van dit blad uitstel gekregen op de deadline voor het inleveren van mijn column. Waarom? Omdat ik gewoon niet wist waar te beginnen. Wat moet je nu schrijven? Waarmee zijn jullie geholpen en hoe kan ik enig houvast geven in deze bizarre tijd? Het zijn lastige vragen.

Eind december lazen we voor het eerst over een virus in China. Om eerlijk te zijn drong het amper tot mij door en ik denk dat dit voor de meesten onder ons gold. Het was toch de ver-van-mijn-bed-show. In die heerlijke rustige periode, want zo kan ik het nu wel noemen, waren we bezig met oud en nieuw, het nieuwe jaar carnaval, want ik ben een Limburger. En natuurlijk mijn bedrijf, de FAM en het project Samen Sterk waar we onze handen aan vol hadden.

Maar de werkelijkheid werd snel anders. Al tijdens carnaval werden wij geconfronteerd met het virus. In onze contreien kwam dat eerder dan in de rest van het land. Vanaf dat moment ging het snel, razendsnel, met de ontwikkelingen. En onze branche werd geconfronteerd met de vraag: stoppen met lessen of doorrijden? Er ontstond zelfs een discussie die op sociale media hoog werd opgespeeld en waar de brancheorganisaties er weer flink van langs kregen. Zo gaan die dingen nu eenmaal in onze sector, helaas.

Tot het moment kwam dat de regering het heft in handen nam en besloot onze branche lam te leggen. Ook toen nog waren er nog voor- en tegenstanders. Nogmaals, ik heb dit al eerder gezegd, ik heb enorm veel begrip voor het feit dat iedereen zich ernstig zorgen maakt over zijn of haar onderneming. Dit geldt ook voor mijn eigen rijschool. Ook mijn medewerkers zitten thuis zonder te weten hoe het verder gaat en hoe lang dit nog gaat duren. Van een medewerker kreeg ik een app met de tekst: 'Ruud dit voelt niet goed. Dit voelt als spijbelen.'

Een mooie bos bloemen en de vele opbeurende berichten van mijn medewerkers doen mij goed, ondanks het feit dat mijn woning hemelsbreed nog geen tien kilometer ligt van de hardst getroffen gemeente Peel en Maas. Ik vind het echt verschrikkelijk dat het aantal rouwadvertenties in het dagblad is verdubbeld en ik moet steeds weer denken aan alle familieleden die niet eens op hun gewenste manier afscheid kunnen nemen van hun dierbaren. Maar ondanks dat blijven wij vechten voor de branche en de meesten weten dat te waarderen.

Het is ongekend hoeveel telefoontjes, appberichten en andere berichten ik per dag binnenkrijg. Mijn mailbox loopt over van berichten van getroffen ondernemers die zich zorgen maken over hun toekomst.

Beste collega's, op het moment dat ik deze column schrijf, is het coronavirus nog niet eens op zijn hoogtepunt in Nederland. Artsen, specialisten en zorgpersoneel maken zich de grootste zorgen of er nog wel genoeg IC-plekken zijn na het weekend. Ik durf daarom gerust te zeggen dat ik mij momenteel niet druk wens te maken of er nu een motor- of bromfietsles of welke andere vorm van lesgeven ook maar opgestart kan worden. Er zijn echt belangrijkere zaken. Als morgen een van onze medewerkers of ikzelf besmet zou raken of ik zou het verspreiden onder mijn medewerkers of kandidaten, dan vergeef ik mijzelf dat nooit meer. Ook al zou ik na weken met geluk nog van de IC afkomen.

De vele berichten uit het land van rijscholen uit alle regio's, met zowel grote als kleine opleiders, geven mij wel hoop. Ja echt, we trekken samen op. Niet alleen de brancheorganisaties hebben hun krachten gebundeld richting ministerie, maar ook op andere vlakken en via diverse kringverenigingen waar ik veel contact mee heb, heb ik het gevoel dat we het samen moeten rooien in deze strijd. Bijna dagelijks heb ik contact met brancheorganisaties, het ministerie van I&W en het CBR. De ondersteuning van de CBR-directie door te helpen met het schrijven van brieven aan ministers, Kamerleden en de staatssecretaris getuigt van grote klasse. Ook zijn we inmiddels uitgenodigd om samen werkgroepen te formeren voor diverse categorieën met als insteek hoe er verantwoord moet worden opgestart en ook dat geeft aan hoe er wordt samengewerkt.

Tot slot. Als ik het lijstje zie van branches die mogelijk geholpen gaan worden en ik zie tot mijn spijt waar de rijschoolbranche gepositioneerd is, dan word ik niet echt vrolijk. Als ik minister Koolmees een week na al onze mails en brieven op RTL Z zie reageren bij een vraag over de rijscholenbranche, dan houd ik mijn hart vast. Op pagina 6/7 in deze editie leest u hier trouwens meer over.

Maar ik heb wel een laatste overpeinzing. Beste collega's, als wij niet tot het besef komen dat we ons echt moeten verenigen tot één grote, krachtige organisatie die er toe doet, dan zullen wij op de ranglijst nooit boven de escortbranche uit stijgen.

Rest mij niks dan jullie allemaal veel sterkte en vooral veel gezondheid toe te wensen.

Ruud Rutten,
voorzitter FAM