Nederland in coronatijd
Sinds de wereldwijde verspreiding van het coronavirus lijkt de hele wereld in een soort van oorlogssituatie te zitten. Ook Nederland zit hierin, waarbij de 'vijand' onzichtbaar is, maar zeker aanwezig. Het virus bedreigt onze gezondheid en laat nou net de gezondheid dat zijn wat je bestaansrecht is. Dat heeft er uiteindelijk ook toe geleid dat, na behoorlijk aandringen van de brancheverenigingen, Den Haag besloten heeft om het lesgeven in de auto ook te verbieden. Ondertussen zijn we als brancheverenigingen samen bezig te proberen om naast de bestaande regelingen ook aanvullende financiële maatregelen te krijgen.
Door deze zgn. oorlogssituatie zit iedereen van ons in een soort van overlevingsmodus, we zijn met elkaar bezig met de vraag: hoe overleef ik deze situatie? De situatie is ook voor iedereen weer anders, waarbij de situatie verhoudingsgewijs voor een kleine rijschool net zo nijpend kan zijn als voor een grote rijschool. De discussie die ik nu ook al vaker heb zien langskomen, is de vraag of we nu met het oog op de toekomst de lesprijs ook moeten verhogen. In het algemeen ben ik dan geneigd te zeggen: ja, dat is wel verstandig. En natuurlijk snap ik dan ook tegelijkertijd dat dit weer angst kan opleveren, angst dat er zich niet genoeg leerlingen meer aanmelden. Dit is eigenlijk het 'wc-rolleneffect': als we allemaal maar genoeg angst houden om de lesprijs te verhogen, gaat dit nooit gebeuren. Hierbij verwijs ik naar de lesprijscalculatie die Rij-instructie in januari van dit jaar heeft gepresenteerd.
Wat ik, ondanks de hele vervelende situatie, toch heel mooi vind is dat er ook allerlei creatieve initiatieven in rijschoolland ontstaan. Van koerierswerk, winkelwagens schoonmaken tot en met videobellen met leerlingen om theorie te leren. Ook de saamhorigheid komt nu veel sterker naar boven. Waar voor deze situatie zeer grote verdeeldheid heerste, zie ik nu toch - een enkeling daargelaten - veel meer saamhorigheid. Laten we dit ook vooral vasthouden. Ik merk dit aan de vele persoonlijke telefoontjes die ik zelf doe, maar ook ontvang. Collega's die vragen stellen, bezorgd zijn en ook aan mij vragen hoe het gaat.
Naar de toekomst toe is het enerzijds afwachten wat ons te wachten staat en anderzijds proactief nadenken welke rol je als individu, maar ook als branchevereniging kunt hebben. Met de wetenschap dat er erg veel examens door het CBR zijn uitgesteld, moeten we er gewoon rekening mee houden dat alles opschuift. Het is dan ook normaal dat de uitgestelde examens voorrang gaan krijgen op examens die nog niet ingepland waren. Het is zaak voor ons allemaal dat dit goed gemonitord wordt.
Ik wil dit besluiten met iedereen een hart onder de riem te steken. Houd moed, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Laten we samen doorgaan, nu, maar ook na deze situatie!
Samen sterk!
Jos Post,
voorzitter LBKR
