60 jaar en nog een toekomst voor me
Op het moment dat ik deze column schrijf, lijkt het buiten meer herfst dan dat we richting zomer gaan. Het is koud en guur en nog niks wat op een mooi voorjaar lijkt. Tussen de drukke werkzaamheden door zit ik met een kop koffie voor me uit te staren naar buiten. Een kleine maand nadat ik 60 ben geworden - een mijlpaal - dwalen mijn gedachten af. 60 jaar oud en daarvan 41 jaar in dit vak. Wat een tijd! Ik zou een boek kunnen schrijven over alle leuke momenten die dit werk mij heeft gebracht. Want eerlijk is eerlijk: er is niets fijner dan jonge mensen aan een rijbewijs helpen.
Op nul beginnen, hard werken, op een goed moment het kwartje zien vallen en dan de finale: het examen. Het examen met een nerveuze kandidaat en na 41 jaar ben ik nog instructeur met zweethandjes achter in de auto. Klamme handen omdat je elke keer weer van ganser harte hoopt dat deze kandidaat die zo hard gewerkt heeft niet faalt en zijn niveau gewoon haalt.
Mijn gedachten dwalen verder weg. 60 jaar, en nu? Wat nu verder? Wat ga ik de komende jaren allemaal nog doen? Mijn gedachten worden onderbroken dor de telefoon. Een moeder van een kandidaat. Ik hoor de discussie met een van mijn medewerksters. Mevrouw wil de rijles van 17.00 uur van haar zoon afmelden en de medewerkster geeft aan dat deze dan wel betaald moet worden omdat onze instructeurs ook niet van de lucht kunnen leven. Er ontspint zich een discussie die mijn medewerkster met veel pijn en moeite wint. Zal dit ooit anders worden? Ik hoor aan de andere kant een tweede medewerkster smeken bij een instructeur om een nieuwe leerling te mogen inboeken. Een nieuwe leerling van de stapel die nog ingepland moet worden.
Dit soort momenten maken me trots op mijn team. Er komt een moeder met dochter aan de balie. Beiden huilend alsof ik zojuist hun lievelingshuisdier heb doodgereden. De dochter is zojuist voor de vijfde keer gezakt. "Hoeveel rijlessen heeft uw dochter gehad ,mevrouw?", vraagt de medewerkster. "Al 40", zegt ze. Ik kan niet nalaten mij even met dit gesprek te bemoeien en mijn mening te geven over 40 rijlessen en 5 examens. Uiteindelijk wordt een degelijk plan gemaakt hoe we samen succesvol naar examen nummer 6 kunnen toewerken. Uiteraard is moeders teleurgesteld in het feit dat dit weer geld gaat kosten.
Mijn gedachten schakelen weer door naar de toekomst. Mijn bedrijf, de FAM, en natuurlijk ikzelf, daar denk ik over. Ik sla ons vakblad Rij-instructie open en begin te lezen. Het voorwoord van de redactie over het CBR, mijn eigen column, vervolgens de column van mijn vriend uit Den Haag Theo Vuyk. Wat een kerel zeg. Ik waardeer hem enorm om zijn passie en gedrevenheid binnen de rijschoolbranche. Theo draait er niet omheen en dat respecteer ik nu. Maar wat roept hij nu?: 'De brancheorganisaties hebben niks bereikt de afgelopen jaren.'
Nou Theo, onze volgende ontmoeting in Den Haag of Venlo zal opgeluisterd worden met Limburgse pruimenvlaai. En wel de zuurste die ik kan vinden. Onze laatste ontmoeting was tijdens de RIS-bijeenkomst in Leusden waar we samen gepreekt hebben voor het voortbestaan van de RIS. Ik weet natuurlijk wel waar je op doelt. Het gaat jou allemaal niet vlot genoeg, net zoals ik vind dat het af en toe wel sneller mag. Dat is ons ondernemers nu eenmaal eigen. Maar vertel me niet dat de brancheorganisaties niks bereikt hebben, want dat roepen namelijk al die mensen die niet aangesloten zijn ook. Ik nodig je bij deze uit om een keer een FAM-vergadering bij te wonen om zelf te horen en te zien waar wij overal een stem in hebben.
Er komt een instructeur binnenlopen met een rood hoofd. Tsjone, tsjonge, die klojo die ik nu in de auto hebt bepaalt de voorrang aan de hand van een klok. 12 uur gaat rechtdoor, 3 uur komt van rechts en 9 uur van links. Lang leve de Turbo Theorie! Gelukkig lees ik vervolgens nog een artikel over de powervrouwen in de branche. Vrouwen die zich al jaren inzetten voor onze sector en/of een brancheorganisatie met maar één doel: de professionaliteit verhogen. Dit doet dan weer goed.
Ik kijk nog even mijn mail na en zie een link voorbij komen van een ondernemer waar je een rijbewijs kunt kopen. Niet van echt te onderscheiden. Ik zet mijn pc uit en loop via een omweg naar huis omdat iedereen vindt dat ik moet leren loslaten. Ik denk nog steeds na over mijn toekomst, maar ben er nog niet uit. Het zal nog wel een zomer duren, denk ik.
Ruud Rutten,
voorziter FAM