We zijn er bijna
De titel van deze column doet denken aan het gezellige programma met de groep ouderen die een gezamenlijke caravanreis maakt. Deze mensen besturen campers en caravans en kijken daarbij om zich heen waar ze zich bevinden. Dat heeft met hun leeftijd te maken, want toen zij hun rijbewijs ooit behaalden bestond er nog geen navigatiesysteem. Dus zij oriënteren zich nog en daarvoor moet je nu eenmaal ook ver vooruit kijken, denken, etc., dus: anticiperen.
Hoe anders is het nu. Onze leerlingen zijn jong en sluiten zich het liefst af van de buitenwereld door een koptelefoon te dragen, waar zij zich ook bevinden. En als ze dat niet doen kijken ze doorlopend op het beeldscherm van hun mobiele telefoon. Daardoor wordt hun wereldje heel klein.
Dat merk je dan ook in de rijles, ze kijken het liefst IN in plaats van BUITEN de auto, en als ze dat laatste wel doen, dan is het hooguit tot het einde van de motorkap. Hoe vaak zegt u dat ze verder vooruit moeten kijken in een rijles? Ik word vaak moe van mezelf dat ik het steeds moet zeggen.
Ik vraag mijn leerlingen vaak wat zij doen wanneer zij met hun ouders meerijden en het antwoord laat zich raden: bezig zijn met hun telefoon, filmpjes kijken, maar vooral niet naar buiten kijken. Zij stappen vanuit hun huis in de auto en als deze na enige tijd tot stilstand komt en er deuren worden geopend kijken ze op en vragen ze: "Zijn we er?"
Vervolgens stappen ze uit en zijn ze de rit alweer vergeten. Ze oriënteren zich in het geheel niet, weten echt niet via welke route ze ergens gekomen zijn en vaak ook niet meer of Tietjerksteradeel nu in het noorden of in het zuiden ligt.
Mijn advies aan mijn leerlingen is of ze voortaan mee willen gaan kijken met hun ouders, waarbij (opbouwend) commentaar ook nog gegeven mag worden. Maar ook om te bedenken wat zij zelf in een bepaalde situatie zouden voorbereiden en beslissen. Zo kunnen ze ook buiten de rijlessen om gericht met de rijopleiding bezig zijn.
En als dat een gewoonte wordt… dan zijn we er bijna.
Eric Bakker,
voorzitter VRB