Roepende in de woestijn
Soms voel je je een roepende in de woestijn. Je hoort opmerkingen en aanbevelingen aan, denkt er met bestuursleden en andere branchegenoten over na en probeert van deze brei een smakelijke pap te maken.
Maar kennelijk is lezen in dit land een vaardigheid van een hogere orde geworden. Men zet bij voorbaat al de hakken in het zand en bekijkt alles vanuit het standpunt dat wij als brancheorganisatie de VIJAND zijn.
Niets is minder waar. Omdat rijles geven een ervaringsvak is, is het een illusie om te denken dat je vaardigheden leert in een klaslokaal. Je leert dit vak door met de poten in de modder te staan. Vaardighedenonderwijs mag geen onderdeel meer zijn van een algemene beroepsopleiding. Zeker als je de lat hoger wilt leggen dan het gevraagde niveau bij het CBR.
Ik zeg met grote nadruk dat een gepassioneerde instructeur niet opleidt voor een rijbewijs, maar voor een rijvaardigheidsbewijs. En daarom waren we als gezamenlijke brancheorganisaties ook trots op het startdocument. En dat deze trots terecht was, blijkt wel uit het feit dat we zowel schriftelijk als mondeling blijken van waardering over het document hebben ontvangen. Sterker nog, we zaten binnen tien dagen aan tafel met het ministerie van I&M.
Nu is het tijd om door te pakken, alle criticasters ten spijt die zonder het stuk terdege gelezen te hebben hun negatieve commentaren her en der spuien.
Vervolgens kropen ze enkele dagen nadien weer terug in hun schulp omdat ze toen kennelijk inzagen dat als we dit stuk op inhoud, kennis en kunde gaan uitwerken, iedereen er garen bij zou spinnen. Niet in de laatste plaats waar het allemaal om begonnen was: een bijdrage leveren aan de verkeersveiligheid.